Bizim sokağın sonunda,
Bir yalnız ağaç vardı bir zamanlar.
Görmüş geçirmiş bir hâli vardı
Biraz eğik ve mahzundu her an,
Ne zaman canım sıkılsa ona koşardım
Dertleşirdik saatlerce.
Öylesine düşerdi ki yaprakları,
Anlamlı, hafif ve sarı;
Bana dökerdi içini,
Bana fısıldardı kederini,
Unuturdum ben her şeyimi.
Bir sokak köşesinde yapayalnızdı
Söyler dururdu her güz
Şarkılarını,
Duymamak mümkün değildi
Şarkılarla ağlıyordu sanki
Gecelerde ve gündüzlerde durmadan ağlıyordu.
Bir sabah uyandığımda o yoktu,
Artık o yoktu,
Bir fırtına ardından yıkılış....
Ve bana sadece şunları söylemişti;
"Her ömrün bir sonu vardır,
Mutlu da olsa, mutsuz da
Eğer benim gibi yalnızsan,
Ölümün kaygısızca."
SELİM RAŞİT GÖL
11 /FA
<$BlogItemDateTi21:17ogItemArchiv2005/11/#113294651638026068r113294651638026068orMecazz<$BlogItemPermalhttp://talsayak.blogspot.com/2005/11/yalnz-aa.htmlMainOrArchiveParo
<$BlogItemCommen0
<$BlogItemCommen0
<$BlogItemCreateYorum GöndermenRL$>"><< http://talsayak.blogspot.com/a>
